Γιατί άλλο ένα βιβλίο για το Μπούχενβαλντ; `Τώρα έχω περισσότερα πράγματα να πω από πριν αρχίσω, γιατί η γραφή ζωντανεύει τη μνήμη`, εξομολογείται ο ογδοντάχρονος πια Χόρχε Σεμπρούν σε μια συνέντευξη του στην El Pais στις 19 Μαΐου 2001. Στο βιβλίο αυτό εστιάζει στην αφήγηση ενός κεντρικού γεγονότος: ο `χρήσιμος` νεκρός είναι αυτός που προβλέπεται ότι θα δανείσει στον Ζεράρ το όνομα του για να ζήσει εκείνος με αυτό, ενώ το πτώμα του ίδιου -που θα βρει φυσικό θάνατο από εξάντληση- θα οδηγηθεί στο κρεματόριο με τον αριθμό του Ζεράρ. . . Η προβληματική της σχέσης του `εγώ` με τον `άλλον` εδώ κορυφώνεται: τα όρια του `εγώ` είναι ρευστά, καθώς θα μπορούσε τόσο εύκολα να είναι ο `άλλος`. . . Το βιβλίο έχει το βάθος του στοχασμού και συνάμα την ανάλαφρη χάρη της γραφής του Σεμπρούν. Ο κόσμος φαντάζει από τη μια γεμάτος θαύματα και από την άλλη γεμάτος μυστήριο. `Δεν πρέπει ν` αφήνουμε το θάνατο να καθορίζει ούτε τις πράξεις μας ούτε την ηθική μας`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]