Ο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΔΟΝ ταυτόσημη εμβληματική μορφή του Ακέφαλου είναι δύο από τα πλέον έκτυπα μορφικά `συμπτώματα` της `κρίσης των συμβόλων`, πού χαρακτηρίζει την τέχνη καί τη λογοτεχνία των τελευταίων κυρίως χρόνων του μεσοπολέμου. Η πλέον σαφής ένδειξη της σύνδεσης των μορφών αυτών με το κλίμα της εποχής είναι ή ίδια ή αμφισημία της συμβολικής λειτουργίας τους. Ο Μινώταυρος κατεδαφίζει το μύθο του ήρωα, αλλά γίνεται ό ίδιος πρωταγωνιστής σε μια νέα σκηνή όπου κυριαρχεί ή ύβρη, ή βία καί ή καταστροφή. Πρόκειται ίσως για ανατρεπτική καί οριακή αντίδραση σ` αυτή την ακατανίκητη `νοσταλγία των αρχετύπων` πού αρχίζει να κυριεύει -κοντά στίς παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου- την άλλοτε ρηξικέλευθη στους στόχους της, καλλιτεχνική πρωτοπορία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]