Γράφω για να εξορκίσω τους φόβους μου. Μου είναι απαραίτητο να κρατώ ένα μολύβι, όπως είχα ανάγκη παλιά να βαστάω το χέρι της μητέρας μου. Τα διηγήματα αυτά απαντούν σε φαινομενικά παράλογες ερωτήσεις: Μπορεί κανείς να εξακολουθεί να ζηλεύει μια γυναίκα και μετά το θάνατό της; Γίνεται να αμφιβάλλει για τα συναισθήματά του τόσο ώστε να μην ξέρει αν είναι ή δεν είναι ερωτευμένος; Πώς μπορεί κανείς να δώσει τον ορισμό μιας λέξης που αγνοεί; Ή, ακόμη, να χάσει τη δουλειά του εξαιτίας ενός γκολ του Μισέλ Πλατινί; Κι εγώ τι πρέπει να κάνω όταν ένα παιδί που για πρώτη φορά βλέπω με πλησιάζει στο άλσος, εκεί που διαβάζω την εφημερίδα μου, και μου λέει: `Κρυώνω. Πήγαινέ με σπίτι, μπαμπά`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]