Η συχνή αναφορά του ονόματος του Δημήτρη Μητρόπουλου σε ποικίλες πλευρές της νεοελληνικής καθημερινότητας προσφέρει μια επιφανειακή εξοικείωση με στιγμές της καριέρας του, αλλά αφήνει στην σκιά μεγάλες περιόδους του έργου του, την εξελικτική του πορεία από την γενέθλιο Αρκαδία μέχρι τον θάνατό του στη Σκάλα του Μιλάνου. Η πολύχρονη έρευνα του Trotter αναδεικνύει τον βίο του ως τραγική προέκταση μιας μοναδικής στον αιώνα μας μουσικής σταδιοδρομίας. Από τα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα μέχρι την θριαμβευτική πορεία του με τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, ο Μητρόπουλος παρέμεινε ένας ευαίσθητος «άγιος» της μουσικής, πιστός στην αυταπάρνηση και γενναιοδωρία που προδιέγραψαν όλες οι αποφάσεις του. Οι πρωτοποριακές του μουσικές προτιμήσεις -επέβαλε τα πιο δύσκολα έργα ακόμη και στην αμερικανική ενδοχώρα-, η απόλυτη προσήλωση σε ένα υψηλό μουσικό αποτέλεσμα κάτω από όλες τις περιστάσεις, ο αντισυμβατικός χαρακτήρας του δεν ήταν η κατάλληλη σκευή για να ελιχθεί στις ίντριγκες των μεγάλων «τεράτων» αλλά και των μαθητών, στις πελατειακές σχέσεις κριτικών, μουσικών, εταιρειών και πατρώνων της αμερικανικής μουσικής ζωής. Αντλώντας από το αρχείο του περίφημου μουσικολόγου Oliver Daniel, ο μουσικοκριτικός και συγγραφέας William R. Trotter, στηριζόμενος στην άμεση εποπτεία προσώπων και πραγμάτων, περιγράφει έναν μοναχικό, ασκητικό και μελαγχολικό άνθρωπο που έζησε ως κεντρικό πρόσωπο στην χρυσή εποχή των μεγάλων μαέστρων του αιώνα και ταυτόχρονα παρουσιάζει την συναρπαστική παρασκηνιακή ζωή των μεγάλων ορχηστρών και του περιβάλλοντός τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]