Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ` της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει. Μια φορά και ένα καιρό... Κάπως έτσι άρχιζαν τα παραμύθια της γιαγιάς, όταν καθόταν το βράδυ κοντά στο τζάκι και έλεγε παραμύθια στα εγγονάκια της. Κάπως έτσι μπορεί να αρχίσει και το παραμύθι που θα διαβάσετε. Ένα τρυφερό παραμύθι για ένα αγοράκι τον Ιάσονα. Η διαφορά του παραμυθιού αυτού με τα άλλα παραμύθια είναι, ότι ο Ιάσονας είναι ένα παιδί της εποχής μας, ένα παιδί σαν εσάς. Ένα παιδί του εικοστού πρώτου αιώνα. Ζει όπως εσείς, έχει τα ίδια ακούσματα με εσάς, τις ίδιες απορίες, παίζει με τα ίδια παιχνίδια που παίζετε και εσείς, πάει σχολείο όπως και εσείς, πιστεύει στον Άγιο Βασίλη όπως και εσείς. Με λίγα λόγια δεν είναι ένα πρόσωπο φανταστικό. Ζει ανάμεσά σας, ανάμεσά μας, είναι ένας από εσάς. Όμως μέσα από αυτή τη σπονδυλωτή ιστοριούλα, εσείς τα παιδιά θα ζήσετε μία διαφορετική καθημερινότητα και οι μεγάλοι θα θυμηθούνε πράγματα που πιθανόν να έχουν ξεχάσει. Στο τέλος της ιστοριούλας αυτής, θέλω να πιστεύω, πως οι καινούργιες εικόνες στα μάτια των παιδιών θα πληθύνουν, οι απορίες τους θα ζητάνε απάντηση αλλά και οι μεγάλοι θα έχουν να απαντήσουν σε πολλά ερωτηματικά αλλά και να αναπολήσουν, πιθανόν, στιγμές ξεχασμένες, σκέψεις παραπεταμένες και ίσως αναθεωρήσουν και κάτι. Θέλω να πιστεύω, πως με το `αναμπουρμπούλιασμα` αυτό θα βγει κάτι καλό.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]