"Είναι πιράνχας! Τρώει τις σάρκες των εραστών της ως το κόκαλο!" θα πει κάποτε ο Παύλος. "Η Κάτια είναι γυναίκα αχαλίνωτου πάθους, χωρίς φραγμούς, αλλά και πνεύμα ελευθερίας από ατόφιο χρυσάφι... Μυθιστόρημα θα γράψω γι` αυτήν".

Η Κάτια όμως πλέον δε ζει. Αυτοσχεδιάζει τις μέρες της ανάμεσα σε μια αστυνομική ιστορία - πρέπει να διαλευκάνει ποιος δολοφόνησε τη νεαρή Έλσα - τον αιρετικό έρωτά της προς τον Παύλο καθώς και τα ένοχα φαντάσματά της, από παρελθόν και μέλλον, που συνομιλούν αρμονικά πίσω από την πλάτη της.

Η Κάτια όμως γελά. "Ο φόβος γεννά τέρατα. Εγώ γέννησα τριάντα πέντε παιδιά κι ένα τσεκούρι. Σκάβουν το πρόσωπο μου. "Ζεις;" μου λένε. Ζω! Στεγνή τώρα στέκω απέναντι στα μισάδια της ζωής μου. Σας φρόντισα, καλά σας τάισα. "Η αρρώστια, μάνα," μου λένε "η αρρώστια. Το μελάνωμα στο δέρμα, δες το πώς απλώνει, σα μέδουσα. Φοβόμαστε, μη μας εγκαταλείπεις". Δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω. Τρώω σταφύλια!"