(. . .) Μέχρι στιγμής, `Ο Ηλίθιος` με ακολουθεί άγρυπνα στο μικρό μου οδοιπορικό. Σπίθα αυτής της διασκευής υπήρξε μια ασυγκράτητη ανάγκη που δεν φιλοδοξεί να αναπαραστήσει το λαμπρό μυθιστόρημα, αλλά τον απόηχό του μέσα μου. Αναγκασμένη να περιορίσω τους ήρωες και τη δράση, κοιτάζω αυτή τη στιγμή σαν μπροστά σε μια λαιμητόμο, έτοιμη, ωστόσο, να επιστρέψω μέχρι και το εισιτήριο για τον Παράδεισο. Ούτως ή άλλως, η αιωνιότητα του Ντοστογιέφσκι αντηχεί ακόμη σε μια σπιθαμή χώρου. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]
