(...) Το πρώτο από τα σημαντικά έργα που έγραψε ο Μακιαβέλι την περίοδο της πολιτικής του εξορίας έμελλε να γίνει το «σήμα κατατεθέν» του, αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με το όνομά του: «Ο Ηγεμόνας». (...) Σε μια επιστολή προς το φίλο και πρώην συνάδελφό τους Φραντσέσκο Βετόρι (Francesco Vettori), με ημερομηνία 10 Δεκεμβρίου του 1513, ο Μακιαβέλι περιγράφει το συγκεκριμένο πόνημά του ως «... ένα μικρό βιβλίο De principatibus» (αναφερόμενος στον αρχικό, λατινικό τίτλο του Ηγεμόνα»), σκοπός του οποίου είναι να «... εξετάσει τι είναι μία ηγεμονία, πόσα διαφορετικά είδη ηγεμονιών υπάρχουν, πώς αποκτιούνται, πώς διατηρούνται και γιατί χάνονται». Ο Μακιαβέλι αρνείται ότι οι ουσιώδεις διδαχές του έργου του είναι απόρροια της δικής του σκέψης· αντ’ αυτού, τις παρουσιάζει σαν σταχυολογήματα από μια πλασμένη στη φαντασία του «συζήτηση» μεταξύ μελών «... αρχαίων συνάξεων ανδρών του παρελθόντος», οι οποίοι τον καλούν ν’ ακούσει τα λεγόμενά τους, και μάλιστα του επιτρέπουν «να τους ρωτήσει γιατί έδρασαν όπως έδρασαν, κι αυτοί, από ευγένεια, του απαντούν». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]