Ο Όσκαρ Ουάιλντ ασχολήθηκε με τα παραμύθια όταν άρχισε να τα διηγείται στα δύο παιδιά του. Αργότερα κατέγραψε ορισμένα, που τα εξέδωσε σ` ένα τομίδιο. Σ` αυτά βλέπουμε την άλλη πλευρά του ταλέντου του, που τον κατέστησε κορυφαίο θεατρικό συγγραφέα: Το δηλητηριώδες χιούμορ γίνεται ευαισθησία και η κοινωνική κριτική γίνεται τρυφερότητα. Ο Όσκαρ Ουάιλντ ως πεζογράφος του ανεπανάληπτου «Ντόριαν Γκρέυ» και του πικρού αυτοβιογραφικού «De Profundis» συγκλόνισε τη συντηρητική βικτοριανή εποχή. Ως παραμυθάς συνεχίζει να μιλάει στις καρδιές όχι μόνο των παιδιών αλλά και των ενηλίκων που είναι, κυρίως στην πεζή εποχή μας, οι πιο φανατικοί του αναγνώστες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]