Ο Δρόμος του Αθανασίου είναι ένας δρόμος από την αθωότητα στον κόσμο των ωραίων ιδανικών και βιωμάτων, στον γολγοθά του μαρτυρίου και στην απαξίωση του οράματός του. Ίσως γι` αυτό το τέλος του δρόμου έχει μια μελαγχολία χαμένης Άνοιξης... Ο Δρόμος του Αθανασίου είναι μια υπενθύμιση ότι κάποτε σ` αυτή τη χώρα δεν υπήρχαν μόνο πολιτικοί, οπαδοί και υπήκοοι, αλλά και πολίτες με αξιοπρέπεια, ιδανικά και οράματα. Θανάση μου, δεν καταφέραμε ν` αλλάξουμε τον κόσμο, καταφέραμε όμως να μην μας αλλάξει αυτός.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]