Ένας άντρας, σύμφωνα με μία ιστορία από τα βάθη της Ανατολής, περπατούσε νύχτα μόνος σε ένα απότομο μονοπάτι, κοντά στην κορφή ενός βουνού. Πυκνή συννεφιά σκέπαζε τον ουρανό. Το σκοτάδι πίσσα. Κάποια στιγμή παραπάτησε, έχασε την ισορροπία του και έπεσε στο κενό. Ασυναίσθητα άπλωσε το χέρι του και πρόλαβε να πιαστεί από ένα χοντρό κλαδί που προεξείχε στο χείλος του γκρεμού. Φώναξε για βοήθεια αλλά η μόνη απάντηση που πήρε, ήταν ο αντίλαλος από την ίδια του τη φωνή μέσα στο φαράγγι. Δεν υπήρχε κανείς για να τον ακούσει. Η αγωνία του μεγάλωνε καθώς ένιωθε τις δυνάμεις του, λίγες ώρες αργότερα, να τον εγκαταλείπουν. Όταν είχε φτάσει πλέον στα όρια της αντοχής του, το πρώτο φως της αυγής άρχισε να διαλύει το βαθύ σκοτάδι. Κοίταξε κάτω και γέλασε βλέποντας ότι μόλις λίγα εκατοστά από τα πόδια του, υπήρχε ένας μεγάλος πλατύς βράχος. Θα μπορούσε να είχε αφήσει το κλαδί οποιαδήποτε στιγμή μέσα στη νύχτα και να πατήσει πάνω του. Απλά θα το έκανε χωρίς να ξέρει. Χωρίς σιγουριά. Ξεπερνώντας κάθε φόβο, πραγματικό και μη. Ο `Γάντζος` γράφτηκε αφού άφησα το κλαδί μέσα στη νύχτα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]