Ο Σαίξπηρ εδώ παρουσιάζει την Αγγλία όπως βγαίνει από τη μεσαιωνική της κατάσταση, χωρισμένη σε φέουδα και δουκάτα, με χωροδεσπότες και αφέντες που άλλοι την «παχτώνουν» και άλλοι την ξαναμοιράζονται. Όπως και στον «Ερρίκο Δ »πρώτο μέρος , έτσι και εδώ, κυριαρχεί η μορφή του Φάλσταφ. Μα «ούτε ο Φάλσταφ δε θα μπορούσε ποτέ να ύποψιαστεί την άβυσσο που χωρίζει την ανθρώπινη φύση από την πολιτική συμπεριφορά». Και η σκηνή όπου ο Φάλσταφ ζητοκραυγάζει τον μόλις ανακηρυγμένο βασιλιά Ερρίκο Ε:
«Δία μου, βασιλιά μου! Εσένα λέω σπλάχνο μου!» και η απάντηση:
«Δε σε γνωρίζω, γέρο». Από το σπλάχνο του τον Χαλ, δεν έχει προηγούμενό της ως τραγική νότα και τραγική ειρωνία σε όλο το έργο του Σαίξπηρ.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]