Η μαμά μου είναι πολύ καλή. Τόσο καλή που την κάνω ό,τι θέλω. Η μαμά με φωνάζει: «Αντωνάκη, Αντωνάκη! Τακτοποίησε, παιδί μου, τα παιχνίδια σου και έλα να φας. Σε λίγο πρέπει να πας για ύπνο». Τα παιχνίδια στο δωμάτιό μου είναι ένα βουνό. Βαριέμαι να τα τακτοποιήσω. Είναι όλα μπροστά στην πόρτα και δεν μπορώ να βγω έξω. Πατώ πάνω στο αστυνομικό αυτοκίνητο και αρχίζει να σφυρίζει η σειρήνα. Μετά γλιστρώ πάνω στο πάνινο σκυλάκι κι εκείνο αρχίζει να γαβγίζει. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]