Λίγες μορφές του 20ού αιώνα, απ` όσες κινήθηκαν στο χώρο της έκφρασης, μπορούν να διεκδικήσουν κυριολεκτικά το χαρακτηρισμό του `θρυλικού`, με την έννοια του ανθρώπου που η ύπαρξή του ανακαλείται μες από φήμες και μισόλογα, ενώ τα τεκμήρια της παρουσίας του μοιάζουν με μοναδική σύνθεση αρχετυπικών ιδιοτήτων - σαν δύναμη της φύσης, όμως επενδεδυμένη με ατομικά χαρακτηριστικά, εξ ίσου αισθητά όσο και φευγαλέα. Για τον Arthur Cravan, πάντως, δεν χρειάζεται καν η διεκδίκηση...
Θεμελιώδες παράδοξο: ένας `ποιητής-μποξέρ`, στιγματισμένος σ` όλο του το σώμα από τη νεωτερικότητα - κι όμως, η εικόνα του που έχει φθάσει ως εμάς (από γραπτά, μαρτυρίες, ένα μικρό διασωθέν φιλμάκι όπου τον βλέπουμε να προθερμαίνεται για πάλη) στηρίζεται σ` εκείνο το πλέγμα πληροφοριών, δοξασιών και καθαρών μυθοπλασιών που δημιουργούσε θρύλους σε εποχές λιγότερο επιρρεπείς στην εξονυχιστική διαφάνεια. Ο ίδιος φαίνεται να διαισθανόταν ότι ο συνδυασμός σπασμωδικά έντονης φυσικής παρουσίας και υποβόσκοντος μυστηρίου ευνοεί ένα θρύλο παραδειγματικά μοντέρνο. Θα είναι από τους πρώτους και τελευταίους, καθώς το πρότυπό του παραμένει ανεπανάληπτο, αν όχι `αμίμητο`. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]