(. . .) Αυτό που έγραψα στις σελίδες αυτές θα το ξανάλεγα σίγουρα παραλλάσσοντας τους τόνους, αλλά με πολύ μικρές διαφορές. Το «ζήτημα του πατέρα» απέκτησε ευρύτερες διαστάσεις, έγινε πιο ουσιώδες και πιο ανθρωπολογικό, έγινε το «αίνιγμα του άλλου». Και μαζί μ’ αυτό πρόβαλε «ο άλλος του άλλου», αυτός ακριβώς που ο Λακάν ονόμαζε ανύπαρκτο. Γιατί ο άλλος δεν υφίσταται ως ετερότητα για το υποκείμενο, παρά μόνο σε σχέση με την ίδια την ετερότητα που εμπεριέχει: ο εσωτερικός του άλλος, το ασυνείδητο-ανίκανο, όπως λέει ο Φρόυντ, να υπάρξει - και ο εξωτερικός του άλλος: ο ενήλικος των πρωταρχικών χρόνων. Αυτό ακριβώς αποτυπώνει, με τον δικό του τρόπο, ο Χαίλντερλιν, επιχειρώντας απελπισμένα να διατηρήσει ή να αποκαταστήσει, ενάντια στην επαπειλούμενη ολότητα, το εν διάφερον εαυτώ. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]