Με τη φαινομενολογική ανάδειξη της ολότητας του ώδε - είναι ως πεπερασμένης χρονικότητας ολοκληρώνεται η υπαρκτική αναλυτική και μαζί της η νεώτερη φιλοσοφία της υποκειμενικότητας: η υποκειμενικότητα, ερμηνευόμενη αποκλειστικά μέσα από τον ίδιο της τον εαυτό χωρίς αναφορά σε κάποιο ον έξω από αυτήν, αποτινάσσει οριστικά τον ζυγό της υποστασιακότητας. Το υποκείμενο γίνεται ο τόπος κάθε νοηματικής διάνοιξης, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι μπορεί να παράγει το νόημα ad libridum. (. . .)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
