Γιατί συμβαίνει δυο άνθρωποι να σμίγουν και ν’ ανακαλύπτουν, έπειτα από χρόνια, πως το ταξίδι της ζωής τους ακολούθησε δύο πορείες και όχι μία, πως το εγώ δεν έγινε εμείς; Όταν η αναμέτρηση με το είδωλο τους στον καθρέπτη γίνεται επιτακτική, όσο κι αν πληγώνει, η θαμπή εικόνα μοιραία θα διαλυθεί. Ο λυτρωμός γίνεται σχεδία για να διασχίσουν τα λιμνάζοντα νερά της μοναξιάς, γίνεται κορμός, βαρύς και ανθεκτικός στο οργισμένο φύσημα της αλήθειας· και όταν αυτή την αλήθεια αναζητήσουν, θ’ αποξενωθούν. Ποτέ δεν είναι αργά, όμως, για μια συγγνώμη, κοιτώντας τον άλλον κατάματα. Ίσως τα νερά δεν είναι τόσο βαθιά όσο δείχνουν...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]