(. . .) Μια παράξενη ερωτική ιστορία που οικοδομείται και εκφράζεται μέσα από τη ζωγραφική, καθώς ο Ντιέγκο και η Φρίντα δημιουργούν ένα έργο τελείως ανόμοιο και ταυτόχρονα συμπληρωματικό. Η τέχνη και η επανάσταση είναι τα μόνα κοινά σημεία αυτών των δύο πλασμάτων που εξερεύνησαν όλες τις μορφές του παράλογου. Συγκροτούν λοιπόν ένα ζευγάρι άφθαρτο, μυθικό, τόσο τέλειο και αντιφατικό όσο και η αυθεντική μεξικάνικη δυαδικότητα, Ομετεσουτλί και Ομεσιουάτλ. Στα σαράντα έξι της χρόνια η Φρίντα αφήνει την αβάσταχτη ανάμνηση της δύναμής της, της ανήσυχης ομορφιάς της μέσα στους αντικατοπτρισμούς του αδειανού καθρέφτη. Παρά το θόρυβο και τις τιμές που περιβάλλουν τον Ντιέγκο, η μοναξιά δεν υποφέρεται. Πεθαίνει το 1957, τρία χρόνια ύστερα από εκείνη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]