... Ήθελε να `ναι άνοιξη, άμα θα ματαρχόταν. Μαγιόπριλο να `ναι και να `χουνε φουσκώσει τα κλαριά.
Να `ναι σπαρμένα τα ουράνια μυρωδάτο έρωτα της πλάσης.
Η παπαρούνα να πορφυρώνει τα χωράφια, τα κιτρινολούλουδα του σπάρτου, τ` ασβελαχτού, της αγριομαργαρίτας να κεντάνε ποδιές, μεσάλια, κάτου στον φαρδύπλατο τον κάμπο, πέρα κει στις πλαές κι ίσαμε απάνου στα Πανωχώρια και στις λάκες.
Να `ναι μια άνοιξη λεχώνα. Να `χει γεννοβολήσει αμέτρητο λουλούδι, να `χει μεστώσει το τσίγαλο, το ζέρδελο, το μαράσκι, τ` αγραπίδι. Οι ασκαμνιές στον πίσω αντιγό του κονακιού του να `χουνε βλισίδι τ` ασκάμινο κι εκείνη κει η ζερδελιά στο πάνω κηπάρι να του `τοιμάζει κολατσό στο πρώτο του θεριστή το έμπα...