Με το ελάχιστο των λέξεων, η ποιητική ενότητα `Ναρικατέ - μία γυναίκα που δεν υπήρξε` εμβολίζεται στην εμπατή του ποιητή, σηματοδοτώντας φαινομενικά με αρνητικό πρόσημο την ίσαλο γραμμή, ενίοτε ταραγμένη, που πλέει χρόνια καραβοτσακισμενα τώρα ο Κώστας Ρεούσης. Η ψυχική καταβύθιση στην υπερπραγματικότητα της ανυπαρξίας αναδύει το πνεύμα μιας θηλυκής, άπιαστης στην υπεκφυγή, οντότητας. Το υπαρκτό πρόσωπο κονιορτοποιείται στα νεφρά του αρσενικού, μετασχηματίζεται σε καρκίνωμα, παίρνει νεκρική όψη και γίνεται ένα με την πόλη και το βιασμένο τοπίο. Εκφέροντας ένα πολεμικό/θανατικό παρελθόν και μέλλον εισέρχεται παραληρώντας στο αγελαίο/φευγαλέο παρόν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]