Δέκατη τρίτη συλλογή, μετά από πενταετή (ποιητική) ανάπαυλα, του εκ Θεσσαλονίκης Τόλη Νικηφόρου, που αποδεικνύει με το γνώριμο λιτό, διαφανή και ρητά διατυπωμένο λόγο του, την εξακολουθητική ζώσα πνοή της ποίησης, παρά (και πέρα από) τη μαζική αδιαφορία των σύγχρονων κοινωνιών. Το νικηφόρο της ποιητικής του πρότασης είναι ακριβώς η σύνδεση του μοναχικού-ατομικού-προσωπικού συναισθήματος, με το συλλογικό-οικουμενικό-πανανθρώπινο αίτημα της τέχνης.
