Σε μια εποχή όπου το ενδιαφέρον για το θραύσμα, το απόσπασμα και τον κατακερματισμό έχει οδηγήσει έως την ανάλυση των fractals και τη θεωρία του χάους, η φιλοσοφία μιλάει για το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων. Η φωτογραφία μπορεί να παραγάγει τόσο περιγραφική εικόνα όσο και την άρνησή της· να ακουμπήσει τη σιωπή του ορατού. Η παρεμπόδιση του βλέμματος, η αλλοίωση της ευκρίνειας, περίεργα φώτα και μυστηριώδεις καταστάσεις, θαυματουργές εμφανίσεις, η θολότητα, η διαφάνεια ή η αποτύπωση του Άϋλου μπορούν να είναι κατευθύνσεις αυτής της θεματικής. Το `πάγωμα` του στιγμιαίου, του φευγαλέου ή (αν ήταν δυνατόν) του αντικατοπτρισμού είναι κάτι που από τη φύση της τεχνολογίας της, μόνον η φωτογραφία ως δισδιάστατο μέσον μπορεί να αποδώσει. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]