Ένα παζλ ομοιογενών, συγγενών, αλλά και απολύτως ετερογενών και ασχέτων μεταξύ τους θραυσμάτων - ανασυρμένων από έναν κατακερματισμένο, αλλοπρόσαλλο και καταποντισμένο κόσμο - φαίνεται να είναι τούτη η ποιητική συλλογή, όπου η προσωδία δεν περιορίζεται σ` ένα ρόλο απλώς διακοσμητικό, αλλά χρησιμεύει ως η συγκολλητική ουσία που καθορίζει κατά κάποιον τρόπο τη σχετική κατά κανόνα, αλλά και απόλυτη κάποτε, τυχαιότητα της συγκόλλησης.
