. . .Στην έντονη πνευματική δραστηριότητα των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων της ζωής του, ο Αντόν Τσέχωφ φιλοτεχνούσε τα μονόπρακτά του παράλληλα με τα πολύπρακτα έργα του, σαν θεατρικές ασκήσεις που έφτασαν στο επίπεδο της τελειότητας. Δίπλα από τον Τριγκόριν, τον Αστρώφ, τη Μάσσα Προχόροβα, τον Λοπάχιν ή τον Πέτια γεννιόνταν ομογάλακτες οι ξεκαρδιστικές φιγούρες της Ελένα Πόποβα και του Γκριγκόρι Σμιρνώφ, του Τοκαλτσώφ, του Φιοντόρ Ρεβούνωφ-Καραουλώφ ή του διευθυντή της «Αλληλοπιστωτικής Εταιρίας» Αντριέι Σπιούτσιν, για να κορυφωθούν τέλος με το τραγικό πρόσωπο του Νιούκιν στις βλαβερές συνέπειες του καπνού. Πρόσωπα επιφορτισμένα να χλευάσουν την κατεστημένη τάξη της μικροαστικής και μεσοαστικής κοινωνίας της Ρωσίας και να αμφισβητήσουν τα ήθη μιας άχρηστης ιεραρχίας. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]