Ένα ναυάγιο καρφωμένο στις ξέρες, ένα σκαρί σακατεμένο, καράβι στοιχειωμένο που παραδίνει τ` απομεινάρια του ακυβέρνητα κι ανυπεράσπιστα στο έλεος των κυμάτων και του αγέρα είναι. . . Και της το `λεγε η νόνα μου της κυρα-Μαρουλιώς να μην καταριέται. . . Γενιές δεκατέσσερις μπορεί να κάψει το ανάθεμα! Μα κείνη. . . Για δες τήνε τώρα! Την είδες; Θαρρεί κανείς, έτσι που κάθεται με τις ώρες στο μπαλκόνι, πως αγναντεύει το πέλαγος και περιμένει. Περιμένει. . . ναι, περιμένει εκείνον που αποφεύγει μ` απονιά να τη λυτρώσει τόσα χρόνια. . .`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]