«Τι μένει από έναν χρονογράφο σαν πεθάνει; Ίσως μόνο ένα χρονογράφημα, που γράφει ένας άλλος - που κι αυτός θα ξεχαστεί. Ίσως κάτι περισσότερο: η ένταση ζωής που χάρισε στους αναγνώστες του». Ο πλούτος και η ευφορία που δώρισε - έστω και για στιγμές - σ` αυτούς που τον διάβαζαν. Αυτή η αίσθηση πρόσθετου βίου: μία αύρα γύρω από το όνομα, μία απλώς πίσω από τις λέξεις. Εφήμερα κείμενα, για εφήμερους ανθρώπους. Η αιωνιότητα είναι άλλων το χωράφι».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
