Αυτό δεν είναι μυθιστόρημα. Ούτε και διήγημα. Είναι μια ιστορία. Αρχίζει με έναν άντρα που διασχίζει τον κόσμο, και τελειώνει με μια λίμνη που βρίσκεται εκεί, μια μέρα με αέρα. Ο άντρας λέγεται Ερβέ Ζονκούρ. Δεν είναι γνωστό πώς λέγεται η λίμνη. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι μια ερωτική ιστορία. Αλλά αν ήταν μόνο αυτό, δεν θα άξιζε τον κόπο να τη διηγηθείς. Υπάρχουν στη μέση επιθυμίες και πόνος, που ξέρεις πολύ καλά τι είναι, αλλά δεν έχεις μια λέξη για να τα ορίσεις. (Αυτό είναι παλιά συνήθεια. Όταν δεν έχεις μια λέξη για να ορίσεις τα πράγματα, τότε χρησιμοποιείς ιστορίες. Πετυχαίνει. Εδώ και αιώνες.) Όλες οι ιστορίες έχουν τη μουσική τους. Αυτή έχει μια μουσική λευκή. Έχει σημασία να το πούμε, γιατί η λευκή μουσική είναι μια παράξενη μουσική, μερικές φορές σε αναστατώνει... Είναι σαν ν’ ακούς να παίζουν τη σιωπή, και αυτούς που τη χορεύουν καλά τους κοιτάζεις και μοιάζουν ακίνητοι. Είναι εξαιρετικά δύσκολη η λευκή μουσική. Δεν υπάρχουν πολλά να προσθέσουμε. Ίσως είναι καλό να διευκρινίσουμε πως πρόκειται για μία ιστορία του 19ου αιώνα, για να μην περιμένει κανείς αεροπλάνα, πλυντήρια και ψυχαναλυτές. Δεν υπάρχουν. Μια άλλη φορά ίσως...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]