«Είμαστε αλάθητοι στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν αξιώνουμε το λάθος πρόσωπο. Υπάρχει ένα ένστικτο, μαγνήτης ή αερικό, που γυρεύει το αταίριαστο. Βέβαια, το λάθος πρόσωπο είναι σε κάτι σωστό: στο να μας τιμωρεί, να μας φοβερίζει ή να μας ταπεινώνει, να μας απογοητεύει, να μας τσακίζει στην κυριολεξία ή, το χειρότερο απ` όλα, να μας δίνει την εντύπωση ότι όχι μόνο δεν είναι ακατάλληλο, αλλά αντίθετα είναι σχεδόν σωστό, κρατώντας μας έτσι αιχμάλωτους στη φυλακή του έρωτα. Δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να το κάνει αυτό».
Οι ήρωες στα έξοχα αυτά διηγήματα του Κιουρέισι είναι γνώριμοι σε όλους μας: άνθρωποι μελαγχολικοί κι ευαίσθητοι και ωστόσο ικανοί να φανούν απίστευτα σκληροί και, στην ανάγκη, πρόθυμοι να σπάσουν τους περιορισμούς της ζωής τους και ν` ανοίξουν τον δρόμο για μια νέα ζωή. Αυτό που δημιουργεί το σκοτάδι γύρω μας, αυτό το ίδιο υπόσχεται φως, και δεν είναι άλλο από τη δυνατότητα μας να επιλέγουμε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]