Για όλους εμάς, τους ιστορικούς, από τη μια ως την άλλη άκρη του κόσμου, από τη Νέα Υόρκη ίσαμε το Τόκυο, περνώντας από το Τελ-Αβίβ, το Σαν Πάολο, την Ισταμπούλ, τη Μόσχα (μάλιστα, τη Μόσχα), το έργο του Fernand Braudel είναι παραδειγματικό, ερεθιστικό, περισσότερο από κάθε άλλο έργο του καιρού μας. Είναι πηγή από την οποία αναβλύζουν σκέψεις. Είτε πρόκειται γι` αυτά τα σύντομα άρθρα όπου, με μερικές μόνο φράσεις, ανοίγουν οι δρόμοι για καινούριες θεωρητικές προσεγγίσεις, είτε πρόκειται για το έργο του, τη Μεσόγειο, αυτό το υπέροχο μνημείο, το γερό σαν βράχος, να αστράφτει ολόκληρο, και από το οποίο δεν έχουν αποκλειστεί καθόλου τα ανασκιρτήματα της βραχείας χρονολογίας, ή η ζωηρότητα του γεγονότος. Αντίθετα, φωτίζονται τέλεια οι αδιαχώριστες σχέσεις που τα συνδέουν με βαθύτερες και πιο βραδύρρυθμεςς μετεξελίξεις και με την ανεπαίσθητη εξέλιξη των δομών. [...] (από τον πρόλογο του Georges Duby, καθηγητή ιστορίας στο College de France)