Η ποίηση του Μαρκόπουλου στις τρεις πρώτες συλλογές του εδράστηκε στα πρόσφατα δραματικά ιστορικά συμβάντα της χώρας μας και στα βιώματα της καταθλιπτικής κοινωνικής παθογένειας που πυροδοτήθηκε από αυτά. Τη μεταβατική αυτή περίοδο την γνώρισε προσωπικά, εξ απαλών ονύχων στην κυριολεξία, και την απέδωσε εικονοποιητικά με τον ιδιόμορφο καταγγελτικό τρόπο του -κάτι μεταξύ παράπονου, διαμαρτυρίας και ξεσπάσματος ψυχής- στα πρώτα αυτά συνθέματά του.
Με γερά τα θεμέλιά του στις μεταπολεμικές γενιές, εύλογα η ποίησή του εμπνέεται από την ηθική τους, κατεξοχήν δε την απόδοση του δικαίου. Είναι ένα αίσθημα μύχιο με χαμηλότονες εκδηλώσεις, που χαρακτηρίζει όλη την ποίηση του Μαρκόπουλου, με εναλλαγές ανά εποχές. Κέντρο οι αδικαίωτοι αγωνιστές της αντίστασης αρχικά και ένα βουβό παράπονο στο τέλος, στον `Κρυφό κυνηγό`, δηλωμένο έμμεσα ως κόπωση σε στιγμές κρίσιμες για την ποίησή του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]