Βρίσκομαι στη μέση της ζωής μου. Τη φαντάζομαι σαν κάποιο μέρος όπως η μέση ενός ποταμιού, ενός γεφυριού, στα μισά του περάσματος. Υποτίθεται πως έχω αποχτήσει πράγματα: περιουσιακά στοιχεία, ευθύνες, επιτυχίες, πείρα και σοφία. Υποτίθεται πως λογαριάζομαι.
Αλλά από τότε που γύρισα δεν νιώθω να `χω κερδίσει βάρος. Νιώθω πιο ελαφριά, σαν να ρίχνω λέστα, να χάνω μόρια, κάλσιουμ από τα κόκαλά μου, αιμοσφαίρια. Σαν να ζαρώνω, να γεμίζω με κρύο αέρα, ή με χιόνι που πέφτει απαλά.
Παρ` όλη αυτή την ελαφράδα, δεν ανυψώνομαι, κατεβαίνω. Η` μάλλον κάτι με τραβάει προς τα κάτω, στα θεμέλια αυτού του σπιτιού, σαν να βουλιάζω μέσα σε υγρή άμμο.
Η Ελέην, γνωστή - αν και αμφιλεγόμενη - ζωγράφος, επιστρέφει στην πόλη όπου μεγάλωσε για μια αναδρομική έκθεση των έργων της. Η παραμονή της στο Τορόντο γίνεται αφορμή μιας οδυνηρής αναδρομής στο παρελθόν. Αληθινό και σπαραχτικό, απολαυστικό και γεμάτο αριστοτεχνικές περιγραφές των ανθρώπινων πραγμάτων, το `Μάτι γάτας` είναι το πιο βαθιά βιωματικό έργο της Μάργκαρετ Άτγουντ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]