Δεν νομίζω πως χρειάζεται να εξηγηθούν οι λόγοι που οδήγησαν στην έκδοση του αφιερωματικού τόμου Μαρτυρίες για τον Αντώνη Σαμαράκη. Χρειάζεται, ωστόσο, να μνημονευθούν. Σε όλες τις εποχές υπάρχουν συγγραφείς που λειτουργούν με την παρουσία τους, μαζί με το συγγραφικό τους έργο, ως σημεία αναφοράς για μιαν ολόκληρη κοινωνία. Ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης, όπου περισσεύουν ο πόνος, η αδικία, η πνευματική και ηθική αλλοτρίωση. Ο Αντώνης Σαμαράκης ευτύχησε, αφού πρώτα εξέφρασε με το έργο του, μέσα στις συντεταγμένες του καιρού του, την κρίση που ήδη μνημονεύσαμε, να ταυτιστεί στην κοινή συνείδηση ως ο απολογητής και υπέρμαχος σε καθημερινό, πρακτικό επίπεδο του καταδιωκόμενου και του αναγκεμένου. (...) Το βιβλίο τούτο είναι και ένα ηχητικό ντοκουμέντο. Μόλις το ανοίξει ο αναγνώστης, ακούει να χτυπάνε σε θαυμαστή ομοψυχία οι καρδιές του συνόλου, σχεδόν, των Ελλήνων συγγραφέων. Εξήντα εργάτες της τέχνης μιλάνε για τον Αντώνη Σαμαράκη συνεννοημένοι αυθόρμητα σε ένα κομβικό σημείο: στην εκτίμησή τους για τον δημιουργό του Ζητείται ελπίς τόσο ως λογοτέχνη όσο και ως ανθρώπου. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
