Μόνος μέσα στο κελί του, περιμένοντας την επικείμενη εκτέλεσή του, ο μαρκήσιος ντε Σαντ δεν έχει και δεν βρίσκει πουθενά αλλού να καταφύγει για να αντέξει αυτές τις σκοτεινές ώρες, παρά μόνο στην πλασματική πραγματικότητα, στα φανταστικά πλάσματα, στα ίδια τα δικά του δημιουργήματα, στα όντα της φαντασίας του, και μάλιστα στο πιο εξαίσιο και στο πιο εκρηκτικό, στο πιο ζωικό απ’ αυτά: στην Ιουλιέττα του.
