Θα μπορούσα να συμπεριλάβω τις περιπέτειες του δύστυχου Ιππότη Ντε Γκριέ στα Απομνημονεύματά μου, μου φάνηκε όμως πως, επειδή αυτά τα δύο δε σχετίζονται απαραίτητα μεταξύ τους, ο αναγνώστης θα μείνει πιο ικανοποιημένος αν τις διαβάσει χωριστά. Άλλωστε, μια τόσο εκτενής αφήγηση θα διέκοπτε επί μακρόν το νήμα της δικής μου ιστορίας. Δεν ισχυρίζομαι καθόλου ότι έγραψα αυτό το έργο ως συγγραφέας που αποδίδει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι. Αντίθετα, γνωρίζω πολύ καλά πως μερικές φορές η αφήγηση πρέπει να είναι απαλλαγμένη από μια σειρά περιστατικά που θα την έκαναν βαριά και ασαφή. Αυτό είναι και το δίδαγμα του Οράτιου: `Ut jam nunc dicat jam nunc debentia dici, Pleraque differat ac praesens in tempus omittat`.
Αν και δε χρειάζεται καν μια τόσο μεγάλη αυθεντία για να αποδειχθεί μια τόσο απλή αλήθεια: τέτοιου είδους κανόνες βασίζονται, απλώς και μόνο, στην κοινή λογική.
Εάν το κοινό βρήκε κάτι το ευχάριστο και το ενδιαφέρον στην ιστορία της ζωής μου, τολμώ να του υποσχεθώ ότι δε θα μείνει καθόλου δυσαρεστημένο απ` αυτή την προσθήκη. Στη συμπεριφορά του κυρίου Ντε Γριέ θα βρει ένα τρομερό παράδειγμα της δύναμης των παθών. Πρόκειται να περιγράψω έναν νέο τυφλωμένο από το πάθος, που αρνείται να ζήσει ευτυχισμένος και ρίχνεται με τη θέλησή του στις έσχατες συμφορές· που, αν και διαθέτει όλα τα προτερήματα ενός πολύ αξιόλογου ανθρώπου, προτιμά και επιλέγει, απ` όλα τα πλεονεκτήματα της τύχης και της φύσης, μια τυχοδιωκτική κι εξευτελιστική ζωή· που προβλέπει τις δυστυχίες του και δε θέλει να τις αποφύγει· που αυτές τις δυστυχίες τις νιώθει και λυγίζει κάτω από το βάρος τους, αλλά δεν εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες που του δίνονται επανειλημμένα για να επανορθώσει και να βάλει έτσι ένα τέλος στα βάσανά του. Με δυο λόγια, θα περιγράψω ένα χαρακτήρα αντιφατικό, ένα μείγμα αρετών και διαστροφών, μια μόνιμη αντίθεση καλών αισθημάτων και κακών πράξεων.
Να ποιο είναι το φόντο του πίνακα που θα παρουσιάσω στα μάτια των αναγνωστών μου. Όσοι διαθέτουν ορθή κρίση, δε θα εκλάβουν ένα τέτοιο έργο ως μια ανώφελη ψυχαγωγία. Εκτός από την απόλαυση ενός ευχάριστου αναγνώσματος, θα διαπιστώσουν ότι ελάχιστα είναι τα περιστατικά που δε συμβάλλουν στη διδασκαλία των ηθών, και, κατά τη γνώμη μου, προσφέρεις κάτι πολύ σημαντικό στο κοινό όταν το διδάσκεις και συγχρόνως το ψυχαγωγείς. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]