(. . .) Οι επιδράσεις της οικογένειας πάνω στον αναπτυσσόμενο άνθρωπο είναι ιδιαίτερα σημαντικές και αποφασιστικές για την κοινωνική, ακαδημαϊκή επαγγελματική και προσωπική του πορεία. Το οικογενειακό και γενικότερα κοινωνικό περιβάλλον επιδρά σημαντικά σε όλες τις πλευρές του αναπτυσσόμενου ανθρώπου, και δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι τα παιδιά φτάνουν στο σχολείο έτοιμα να επιτύχουν ή να αποτύχουν και το σχολείο απλά «εκπληρώνει την προφητεία», επικυρώνοντας τους οικογενειακούς προσδιορισμούς. . .Τα μη προνομιούχα παιδιά υστερούν λόγω περιβάλλοντος στην εκκίνηση και στην ακαδημαϊκή τους πορεία, επηρεάζονται επιπλέον από την έλλειψη μέσων και βοήθειας για τις σχολικές εργασίες, αλλά περισσότερο από την έλλειψη γονικής υποστήριξης, πίστης στην εκπαίδευση και προσδοκιών για ακαδημαϊκά επιτεύγματα. Οι μαθητές από τα μη προνομιούχα στρώματα, τις περισσότερες φορές αδυνατούν να εκμεταλλευτούν επαρκώς τις προσφερόμενες εκπαιδευτικές ευκαιρίες, με αποτέλεσμα την υστέρηση και κατά τη διαδρομή, η οποία συνήθως γίνεται μεγαλύτερη στο τέρμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας και ακόμα μεγαλύτερη στη ζωή. . . Πολλές φορές το σχολείο αδιαφορεί ή λειτουργεί με άχρωμη ουδετερότητα. Αγνοούνται οι βιολογικές και κοινωνικές ανισότητες, που οδηγούν πολλούς μαθητές σε μαθησιακές δυσκολίες και σχολική αποτυχία. Το σχολείο, συνήθως, δεν λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες των μαθητών και, αποδεχόμενο την «ιδεολογία του χαρίσματος», νομιμοποιεί τα γνωστικά, ψυχολογικά, πολιτιστικά και κοινωνικά προνόμια των «ευνοημένων» μαθητών. . . Αν αρνηθούμε ως ρόλο του σχολείου την αναπαραγωγή της υπάρχουσας κοινωνικής δομής και τη διατήρηση των ανισοτήτων, που λειτουργούν σε βάρος των μειονεκτούντων μαθητών, πρέπει να προχωρήσουμε σε συντονισμένη εκπαιδευτική, κοινωνική και πολιτιστική παρέμβαση, για επαναπροσδιορισμό των λειτουργιών του και πραγματικά «δίκαιες» εκπαιδευτικές διαδικασίες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]