Μια φορά κι έναν καιρό ένας γλάρος πέταξε ψηλά στον ουρανό, τινάζοντας με δύναμη τα λευκά φτερά του. Στο ράμφος του βαστούσε μια σπουδαία είδηση. . . Από κείνη τη στιγμή κι έπειτα τα μεταξένια λόγια της αγάπης αρχίζουν να στριμώχνονται μέσα μας. Λέξεις πιο απαλές από τα πούπουλα παίρνουν σχήματα. Νανουρίσματα πιο γλυκά απ’ το μέλι, ταχταρίσματα μελωδικότερα απ’ το τραγούδισμα του αηδονιού, καρτερούν να χυθούν σαν ποταμός, γιατί τα πρώτα νανουρίσματα θα συνοδεύουν τη μουσική όλης μας της ζωής.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
