Γεια σας! Με λένε Αλέξανδρο και πηγαίνω στο νηπιαγωγείο. Η αδελφή μου πάει στην τρίτη τάξη και τη λένε Ελευθερία, όπως και τη γιαγιά. Όμως ο παππούς Περικλής πότε πότε τη γιαγιά τη λέει «Χούντα» κι εκείνη κάνει πως θυμώνει. Μάλλον δεν της αρέσουν τα χαϊδευτικά ονόματα. Το κατάλαβα τελευταία, όταν η αδελφή μου ζήτησε να τη φωνάζουμε Φρίντα κι η γιαγιά έβαλε τις φωνές. «Δεν μας χρειάζονται ξενόφερτα ονόματα!» είπε κοφτά κι η αδελφή μου ξέσπασε: «Σάμπως ξενόφερτο δεν είναι και το «Χούντα» που σε λέει ο παππούς;» Τελικά έγινε στο σπίτι επανάσταση για το όνομα της Ελευθερίας μας. Καλά που μπήκε στη μέση ο παππούς Περικλής κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: «Οι καιροί αλλάζουν, Χούντα μου! Τόπο στα νιάτα!» φώναξε. Έτσι η γιαγιά χούντα κατάθεσε τα όπλα και η Ελευθερία μας -δηλαδή η Φρίντα- νίκησε. Τώρα τι μ` έπιασε και σας λέω τα οικογενειακά μας; Εγώ είχα σκοπό να σας μιλήσω για το Πολυτεχνείο!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]