[...] Οι μάνες του Κώστα Μπαλάφα είναι συχνά γυναίκες χωρίς πρόσωπα, χωρίς ατομική ταυτότητα. Προβάλλουν μέσα από τις φωτογραφίες σαν μορφές-αγάλματα, που με το βλέμμα στυλωμένο φαίνονται να αιωρούνται στο χρόνο και τη σιωπή, μέσα σε βαριές μνήμες, οδυνηρές απουσίες. Ηρωίδες ενός εντοπισμένου, κλειστού κοινωνικού χώρου, δεν βρίσκουν συνήθως τη λύτρωση, δεν γνωρίζουν τελικά την κάθαρση. Μοιάζουν να γεννήθηκαν φορώντας μαύρα.
(Ηρακλής Παπαϊωάνου)