(. . .) Μέσα στα μετά τη ρήξη έργα συγκροτείται, εν ολίγοις , μια γνώση που έχει ως αντικείμενό της εκείνο το ιδεοληπτικό σύμπαν που τα πρώιμα έργα δεν αποκάλυπταν αλλά απλώς αντανακλούσαν. Πριν προσφύγουμε σε εξωλογοτεχνικούς επιστημονικούς κλάδους για να φωτίσουμε την `περίπτωση Ντοστογιέφσκι`, θεωρώ ότι στοιχειώδες καθήκον μας είναι να διερωτηθούμε σχετικά μ` αυτή τη γνώση, να την καταστήσουμε εντελώς σαφή προκειμένου να την συγκρίνουμε με εξω-λογοτεχνικές γνώσεις, όπως αυτή της ψυχανάλυσης. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]