Η επιστολογράφος επικοινωνεί με την άγνωστη σύζυγο του εραστή της μέσα από ανεπίδοτα γράμματα. Απόφαση ώριμη που πάρθηκε ύστερα από χρόνια, όταν οι μάσκες έπεσαν και το βλέμμα φανερώθηκε γυμνό στον καθρέφτη. Οι αποστάσεις μέσα στο χρόνο μικραίνουν και το φάντασμα της άγνωστης συζύγου μεταμορφώνεται από εφιάλτη σε όνειρο. Είναι η στιγμή της συμφιλίωσης με το παρελθόν που εκφράζεται μέσα από την αποδοχή. «Αν αγαπάς πραγματικά, μπορείς ν’ αποδεχτείς το σκοτάδι, να ξεχάσεις έστω για λίγο ότι η ερωτική σχέση δεν είναι πάντα σχέση εξουσίας. Κι επιπλέον ότι δεν είναι αιώνια και μένει πάντα ημιτελής. Όπως τα αγαπημένα βιβλία».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]