Ο άρρωστος δεν είναι μία αμελητέα οντότης, δεν είναι απλώς μια αριθμημένη κλίνη, είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ· ο άνθρωπος, για τον οποίο δημιούργησε ο Θεός τον κόσμο. Γι` αυτόν έγιναν τα πάντα. Για την σωτηρία της αθάνατης ψυχής του ο Άπειρος Θεός έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε και αναστήθηκε.
Στο πρόσωπο του πονεμένου ανθρώπου, ο Ιερεύς που έχει συναίσθησι της αποστολής του, βλέπει τον ίδιο τον Χριστό...
Ο Πνευματικός αντιμετωπίζει τον άρρωστο ως προσωπικότητα πνευματική και ολοκληρωμένη· ως ψυχή, που δεν ανταλλάσσεται με όλο τον κόσμο· μια ψυχή βασανισμένη και ταλαιπωρημένη, που η αγάπη του Θεού την οδήγησε κοντά του, για να την βοηθήση...
Μεγάλη, λοιπόν, η αποστολή και η ευθύνη του Ιερέως. Πρέπει να σταθή με αγάπη και αυταπάρνησι κοντά στο πλάσμα του Θεού που δοκιμάζεται στο καμίνι του πόνου· να παρηγορήση, να στηρίξη, να ενισχύση, να εμπνεύση την ΕΛΠΙΔΑ και την ΠΙΣΤΗ στον Χριστό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]