[...] Ολόκληρο το έργο του Κλιμτ αποδεικνύει την αλήθεια της πρώτης φάσης του δοκιμίου του Λόος («Κάθε μορφή τέχνης είναι ερωτική»), αλλά αναιρεί τη δεύτερη παρατήρησή του, ότι «το διακοσμητικό στοιχείο δεν μπορεί να αποτελεί έκφραση του πολιτισμού μας». Για τον Κλιμτ, ο διακοσμητικός πλούτος σήμαινε εμπλουτισμό της πραγματικότητας, μέσο που επέτρεπε στο υποσυνείδητο να διεισδύσει στη συνειδητή ζωή, όπως το φροϋδικό όνειρο που αργότερα θα αγαπούσαν τόσο οι Σουρεαλιστές. Η ομορφιά της γυναίκας, τονισμένη από τη χρυσή μεγαλοπρέπεια του αισθητισμού και των χρωμάτων, επέτρεψε στον Κλιμτ να επαναδημιουργήσει τη λάμψη ενός «χαμένου παραδείσου», όπου ο άνθρωπος, καταδικασμένος σε εφήμερη ανθοφορία, μπορεί να ζήσει στιγμές υπέρτατης ευδαιμονίας, προτού μαραθεί και πάλι ακολουθώντας τον αιώνιο κύκλο της φύσης. [...]