(...) Ξεκίνησα να γράφω, περισσότερο αισθανόμενος μια ανάγκη εξωτερίκευσης και κατάθεσης των βιωμάτων και εικόνων που έχω για την Κεφαλονιά, παρά οτιδήποτε άλλο. Σε ολόκληρο το `βιβλίο`, τα μάτια είναι αυτά που μιλούν και η ψυχή είναι αυτή που γράφει. Όπως και εσείς θα διαπιστώσετε, την Κεφαλονιά και την Ιθάκη, δεν ήθελα και ούτε θα μπορούσα να τις δω μόνο σαν ένα γκρεμισμένο παρελθόν. Και ούτε θα μπορούσα φυσικά να κάνω μια απλή μαυρόασπρη `λογιστική` απεικόνιση της ιστορίας τους. Γι` αυτό και η αγωνία μου να μιλήσω για όλα, αλλά βασικά, για την Κεφαλονιά και την Ιθάκη που ζούμε, είναι διάχυτη. Μπορεί το `μούδιασμα` από το σεισμό να ήταν μεγάλο, αλλά το ξεκίνημα εντυπωσιακό. Σε καμία περίπτωση ο σεισμός δεν πήρε μαζί του την αρχοντιά και τη δόξα της Κεφαλονιάς μας. Είμαι πεπεισμένος ότι το παρόν είναι εξ ίσου εντυπωσιακό με το παρελθόν. Ο σεισμός κατέστρεψε σπίτια, κατέστρεψε τέχνη και μια εντυπωσιακή αρχιτεκτονική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσε να καταστρέψει το κεφαλονίτικο πνεύμα, τα θεμέλια της κουλτούρας μας, την κεφαλονίτικη περηφάνια μας και φυσικά όλες τις ομορφιές που χάρισε η φύση στην Κεφαλονιά μας, αλλά και την Ιθάκη μας. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]