Στην "Κασσάνδρα" το τραγικό μυθολογικό υπόβαθρο αποτελεί έναν καθρέφτη που δίνει βάθος και προοπτική στα δρώμενα, αποτελεί με άλλα λόγια ένα μυθολογικό άλλοθι, ένα προσωπείο, που εξασφαλισμένη πίσω του η Άννα Μανωλοπούλου, αλληγορεί για τα γεγονότα της εποχής μας, για τα όνειρα της νιότης και για τα οράματα της ομορφιάς σε βάθος χρόνου, βάθος σκέψης, βάθος συγκίνησης.

Η Κασσάνδρα όμως είναι και η μελλοθάνατη που χρησμοδοτεί ξεστομίζοντας αλήθειες σ` έναν ρυθμό, ίσως μια μελωδία, που διέπει την φυσική τάξη του κόσμου.

Μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να βαθύνει τόσο στην ανθρώπινη Μοίρα, αφού είναι το αρχέτυπο της ζωής.