«Ήταν αυτοί οι δυνατοί νοτιάδες με τις καθημερινές ατελείωτες βροχές, συχνά κοβόταν το ηλεκτρικό και στα φώτα των περαστικών αυτοκινήτων φαίνονταν αλυσίδες νερού που κρατούσαν δεμένο τον ουρανό με τη γη. . . Μέσα στη νύχτα συχνά φωταψίες από τις αστραπές που ζιγκ-ζαγκ, μήπως ήταν καμία πρόβα γιορτής στη μνήμη του πλανήτη; Μήπως γιορτές ανεξήγητες για ένα σύμπαν κοίλο που έγινε κυρτό; Και πολλούς θα τους πετάξει έξω. Λίγοι το ζούσαν σαν μία περιπέτεια της ψυχής. Για εκείνον και για την Έλλη ένας έρωτας τρέχει φτύνοντας-φυσώντας νερά. Τρέχει καταπάνω τους μουσκεμένος. Ακόμα και στο φλιτζάνι, στο πιο νερουλό κατακάθι του καφέ φαινόταν η διαδρομή του, σαν μία αστραπή που τους φώτισε, μόνο αυτούς και θα τους κρατούσε δεμένους, μέσα σε ηλεκτρική θύελλα, σημαδεμένους τον έναν από τον άλλον για πάντα». Ανεξήγητοι πόλεμοι πλησιάζουν, οι κλιματολογικές συνθήκες είναι ανησυχητικές. Στην πολιορκημένη Μητρόπολη ο έρωτας του Άλκη και της Έλλης θα κάνει να ξεσπάσει στους δρόμους και στις πλατείες μια γιορτή στα όρια της εξέγερσης και θα φωτίσει τον ουρανό ολόκληρο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]