. . . τα παλιά χρόνια, όταν στα σαράγια είχαν γάμο ή ολονύχτιο γλέντι για κάποιο επιτυχημένο κυνήγι, με το που έπεφτε το σκοτάδι, συνήθιζαν να φωτίζουν τους κήπους με κεριά που τα κουβαλούσαν πάνω στο καύκαλό τους χελώνες. Για να προχωρούν με τάξη η μία πίσω από την άλλη, υπήρχαν ειδικοί εκπαιδευτές. Άρα, σκέφτηκε η Ζέφη, εκείνος ο άντρας στη μπατανία, μάλλον κάτι τέτοιο θα ήταν, ένας εκπαιδευτής για χελώνες. Μήπως το ίδιο και ο γερο - Ιμπραήμ; . . . Τρεις Έλληνες ψάχνουν στα παράλια της Τουρκίας να βρουν έναν κρυμμένο θησαυρό, τα παλιά αίματα της καταγωγής τους και καινούργιες αγάπες. Δυο Τούρκοι, ένας μυστηριώδης γέρος και μια ελκυστική κοπέλα, μιλούν για τον πόλεμο του 1922 και για τη ζωή στη χώρα τους σήμερα. Ένα φθαρμένο ημερολόγιο μαρτυράει τη συνεχή παρουσία του ελληνισμού στα χώματα της Ιωνίας, ενώ μια ουράνια φωνή θυμάται τα χρόνια της προσφυγιάς μα και την ευτυχισμένη εποχή, όταν `Ρωμιοί και Τούρκοι το μαχαίρι το είχαν μόνο για να κόβουν το ψωμί`. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]