«Ποίηση μυστική, μυητική, ποίηση της οδύνης του σώματος, της ύπαρξης ολόκληρης, που ανατείνεται να καταργήσει το χρόνο και το θάνατο, ν` αγγίξει τον κόσμο τον μέχρι τώρα ανέγγιχτο και αναπόδεικτο, που αρχίζει ακριβώς εκείθε του ανθρώπου, ακριβώς εδώθε του αγγέλου, με αυτά τα λόγια και με αυτές τις επωδές που `κάνουν την άβυσσο ν` ανθίζει`.
...Σπάνια ποίηση έχει συλλέξει, έχει συγκεντρώσει, με μια αναβλύζουσα γραφή, τόσα μηνύματα και τόσα σημεία τριών χιλιάδων χρόνων της ελληνικής γλώσσας. Γιατί η ποίηση αυτή είναι, επίσης, ένα εκπληκτικό και ζωντανό προσκύνημα της γλώσσας».
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
