Τι μπορεί να γράψει κανείς γι` αυτές τις «καθωσπρέπει» σκέψεις του Γιώργου Κακουλίδη; [. . .] Τα κείμενα του Γιώργου δεν είναι πορσελάνες, είναι σκληρά διαμάντια. Δεν τα κατεργάζεται με στόχο το κάλλος· μας τα πετάει στο κεφάλι. Για να μη σ` το ανοίξουν, πρέπει να τα αγκαλιάσεις με τη σιωπή. Ή πάλι μπορείς και να τα αφήσεις να σ` το ανοίξουν - καλό θα σου κάνει. Μετά τα ράμματα, όταν κλείσει η πληγή, μπορεί κάτι να σου έχει μείνει μέσα. [. . .]
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]