Η έκθεση «Ώρες Βυζαντίου. Έργα και Ημέρες στο Βυζάντιο», όπως κάθε έκθεση που τα έργα της αποτελούν μαρτυρίες μιας ανθρώπινης δραστηριότητας η οποία έκλεισε τον ιστορικό της κύκλο, είναι μια διανοητική περιπέτεια, η οποία επιπλέον φορτίζεται με το βάρος της ιστορικότητας των τριών πόλεων που την φιλοξενούν. (...) Η έκθεση πρωτοτυπεί κατά τούτο: παρουσιάζει, με ερμηνευτική προσέγγιση στα συμφραζόμενά τους, αντικείμενα έως πρόσφατα στο περιθώριο του επιστημονικού ενδιαφέροντος, που εξυπηρετούσαν τον άνθρωπο στις καθημερινές του ανάγκες· αντικείμενα, για το λόγο αυτόν, κατά κανόνα ταπεινά, όμως συχνά αναγνωρίσιμα, καθώς απόηχοι ή και επιβιώσεις τους εξακολουθούν να διατρέχουν το νεοελληνικό μας βίο. Οι δραστηριότητες του βυζαντινού ανθρώπου στην πόλη και την αγορά, οι ασχολίες του στην ύπαιθρο και στη θάλασσα, η ιδιωτικότητά του στο σπίτι, οι πεποιθήσεις του για το θάνατο ξετυλίγονται με αφηγηματικό και συνάμα ερμηνευτικό τρόπο στους πέντε ορόφους του Λευκού Πύργου, μνημείου - λογότυπου της Θεσσαλονίκης, ενεργού στη ζωή της πόλης. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]