Γράφει ο Νίκος Δήμου στον πρόλογο του βιβλίου του `Οι Δρόμοι μου`: ...Είμαι σίγουρος ότι έγραψα την αλήθεια, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως δεν την φαντάστηκα. Οι ιστορίες μου, αναφέρονται σε μια περίοδο περίπου είκοσι ετών, από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Πρόσωπα, πράγματα και γεγονότα ζωντανεύουν με αφετηρία τη πραγματικότητα, χωρίς όμως να διεκδικούν ιστορική ή άλλη ακρίβεια, αφού διαπλέκονται κύρια με τη δύναμη της φαντασίας. Η πατόζα είναι βέβαιο ότι υπήρξε, αλλά τίποτα πέρα από αυτό. Το καταφύγιο επίσης, αλλά και στην περίπτωσή του εδώ τελειώνει η πραγματικότητα και αρχίζει η δική μου διήγηση και πλοκή. Το πρώτο μπουρδέλο της Νιγρίτας για παράδειγμα, τον τσαγκάρη με το γαϊδουράκι και τους κάδους - ταμείο, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι δεν το επινόησα. Ασφαλώς στο σύνολό τους σχεδόν, οι ιστορίες μου έχουν έναν πυρήνα γεγονότων, όχι όμως όπως ίσως τα θυμούνται κάποιοι αυτόπτες ή όπως ενδεχομένως έχουν ιστορικά καταγραφεί, αλλά όπως εγώ τα φαντάστηκα ή κατέγραψα με την παιδική μου μνήμη. Δεν κατέφυγα σε πηγές, κυρίως ιστορικές, για τη διήγησή μου, πάρα μόνο μια δυο φορές σε περιπτώσεις που ήθελα να μην είμαι πολύ μακριά από την περιγραφή τεχνικών στοιχειών. Και πάλι όμως απέφυγα κουραστικές και ακριβόλογες περιγραφές. Έτσι ελπίζω οι αναγνώστες μου να απολαύσουν τις ιστορίες μου, να τις κρίνουν από την μυθοπλασία τους και όχι κύρια εξαιτίας της ιστορικής τους ακρίβειας.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]